Biste troje narodnih heroja u Gradišci, Stevana Dukića, Lepe Radić i Envera Šiljka, neko je zakitio crvenim cvijetom a članovi Centralnog KUD “Lepa Radić” položili su vijenac, za heroinu.
Ovim gestom iskazano je poštovanje žrtvama ovo troje Gradiščana koji su živote dali za slobodu, a imali su dvadeset i koju godinu.
Lepa Radić
Povodom godišnjice rođenja Lepe Radić, predstavnici gradiškog Centralnog KUD koji nosi ime ove narodne heroine, položili su cvijeće na bistu u Spomen parku slobode u Gradiški. Lepa Radić je rođena 19. decembra 1925. godine u Gašnici. Pogubljena je 11. februara 1943. godine u Bosanskoj Krupi. Za “istaknuti besprimjerni heroizam u borbi protiv narodnih neprijatelja”, 20. decembra 1951. godine, posthumno je proglašena za narodnog heroja Jugoslavije.
Pored redovnih ciljeva i zadataka, Centralni KUD njeguje i čuva uspomenu na Lepu Radić čije im nosi od 1963. godine. Obilježavanje značajnih datuma predviđeno je dugoročnim planom i programom rada Centralnog KUD. Oni svake godine, na dan rođena i smrti, polažu vijence i cvijeće na bistu Lepe Radić u Gradiški.
Stevan Dukić
Stevan Dukić, rođen je u Rogoljima kod Gradiške 16. oktobra 1920. godine a poginuo u Zemunu, jula 1942. godine. Učesnik je NOB.
Potiče iz siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu je završio u rodnom mjestu, a zbog lošeg materijalnog stanja nije mogao da nastavi dalje školovanje, već je morao da traži zaposlenje. Kao šesnaestogodišnji dječak došao je u Beograd, gdje se zaposlio u „Beogradskoj tekstilnoj industriji“ na Karaburmi i počeo da uči tekstilni zanat.
Od 1937. godine bio je aktivan u Sindikatu tekstilnih radnika, postao član je član SKOJ, i jedan od organizatora štrajka tekstilnih radnika decembra 1937. i januara 1938. godine. Bio je član Petog rejonskog komiteta KPJ na Karaburmi i učestvovao je u svim akcijama omladine Beograda. U demonstracijama 27. marta 1941. godine predvodio je radnike sa Karaburme.
Jula 1942. godine uhapšen je na ulici, kada je išao na sastanak. U ustaškom zatvoru je podvrgnut užasnim mučenjima. Pošto je uporno ćutao i odbijao da govori, ustaše su ga prebile i izbole nožem, a zatim ga objesile za rešetke na prozoru njegove ćelije.
Za narodnog heroja proglašen je 6. jula 1953. godine. Ulica i OŠ na Karaburmi nose ime Stevana Dukića, kao i jedna ulica u Zemunu.
Enver Šiljak
Enver Šiljak rođen je 15. augusta 1919. godine u Gradiški. Potiče iz siromašne porodice, njegov otac Salih je bio kafanski svirač sa neredovnim primanjima, pa se još od najmlađih dana morao sam snalaziti za život.
Osnovnu školu je završio u rodnom mjestu, a gimnaziju je pohađao u Banjaluci. Kao učenik šestog razreda gimnazije, zbog učešća u akcijama revolucionarne omladine, bio je isključen iz škole, pa je školovanje nastavio u Osijeku. Pošto je bio dobar đak, zarađivao je za život, dajući privatne časove slabijim učenicima.
Po ugledu na Klub akademičara iz Banjaluke, studenti i đaci iz Gradiške, formirali su zajednički klub radničke i studentske omladine, čija je aktivnost bila naročito aktivna tokom raspusta.
Zbog lošeg materijalnog stanja, Enver nije mogao da upiše studije, pa je 1938. godine došao u Tuzlu, gdje se zaposlio kao službenik u rudniku „Kreka“.
Februara 1941. godine je uhapšen i poslije petnaestodnevnog držanja u zatvoru, protjeran u rodno mjesto. Nedugo potom se vratio u Tuzlu i živio ilegalno sve do kraja juna. Poslije Aprilskog rata i okupacije Jugoslavije, izabran je za člana Oblasnog vojnog rukovodstva i povukao se u okolinu grada, gde je počeo da radi na pripremanju oružanog ustanka.
Zajedno sa Fridom Laufer, aktivistkinjom KPJ i svojom djevojkom, bio je zadužen da organizuje prelazak husinskih rudara u partizane. Tim poslom, 18. jula 1941. godine, pošao je u Doboj zajedno sa njim bili su Frida Laufer, Rudolf Vikić i Memo Suljetović, i zanoćili su u Drežniku, kod Moluha.
Pošto je mjesto u kom su odsjeli bilo pod prismotrom ustaške policije, oni su bili izdati od strane ustaškog simpatizera Ivice Zlovića. Ustaše su ih potom opkolile i usred noći iznenadili i uhapsili.
Prijeki sud ga je, zajedno sa Rudolfom Vikićem i Memom Suljetovićem, 5. septembra godine, osudio na smrt i istog dana strijeljao. Za narodnog heroja proglašen je 20. decembra 1950. godine.
Izvor:Srpskainfo / M.Pilipović
