Multipla skleroza je hronična neurološka bolest, koja pogađa radnu populaciju, uglavnom između 20. i 40. godine života. Posljednjih godina bilježi se značajna učestalost ove bolesti u populaciji. Najčešći je uzrok netraumatskog invaliditeta kod radno aktivnog stanovništva.
„Multipla skleroza je, još uvijek, bolest nepoznate etiologije“, ističe dr Milena Francuz Jovičić, specijalista porodične medicine, zaposlena u Domu zdravlja Gradiška. Kao moguće uzročnike, dr Jovičić navodi razne viruse, poput Epštajn-Barovog virusa, te nedostatak D vitamina. Za multiplu sklerozu se kaže da je ona najveći imitator u neurologiji i to govori da je ponekad vrlo teško, tokom prvog dolaska pacijenta na pregled, zaključiti da se radi o ovoj bolesti“, kaže dr Jovičić i naglašava da je potrebno duže vremena pratiti pacijenta, kako bi se postavila dijagnoza ove ozbiljne bolesti.
Na osnovu pojedinih simptoma, poput jednostrano naglog gubitak vida, zamagljenog vida, osjećaja vrtoglavice, koja je često simptom i drugih neuroloških oboljenja, duže utrnulosti ekstremiteta, poteškoća sa mokrenjem i drugih simptoma, ljekar će, na primarnom nivou zdravstvene zaštite, uputiti pacijenta na detaljan neurološki pregled.
„Dok se ne dođe do konačne dijagnoze, prvi atak bolesti, poput utrnulosti ruku ili nogu, vodi se kao klinički izolovan sindrom“, pojašnjava dr Jovičić i napominje da za kliničke forme postoje jasno utvrđeni terapijski protokoli. Najčešća klinička forma je relapsno-remitentna. Riječ je o formi bolesti koja ima mirne i faze pogoršanja, odnosno atake ili relapse. Akutna pogoršanja se liječe visokim dozama kortikosteroida, u trajanju od tri do pet dana.
„Ukoliko se adekvatno ne liječi i ne drži pod kontrolom, kroz desetak godina će ova klinička forma preći u progresivan oblik“, napominje dr Mirjana Francuz Jovičić i naglašava da je zbog toga važno pravovremeno uvođenje imuno-modulatorne terapije. Takođe, dodaje da još uvijek ne postoji lijek koji će bolest izliječiti, ali imamo mogućnosti usporiti njen tok i time smanjiti invaliditet, te omogućiti socijalnu i radnu aktivnost pacijenata. „Zbog toga su neophodni redovni kontrolni pregledi, dijagnostičke procedure, te adekvatna primjena terapije“, zaključuje dr Jovičić.
S. Trkulja
