U rubrici „Moj grad“ ovog utorka predstavljamo ulicu Stevana Sinđelića.
Ulica Stevana Sinđelića spaja se sa Obalom Vojvode Stepe, odnosno gradiškim Kejom , tačno na mjestu sa kojeg Gradiščannci najčešće uživaju u pogledu na rijeku Savu ili prate njen vodostaj.
To je idealno mjesto i za provjeriti ima li gužve na Savskom mostu. Ako sa gradskog keja krenete ovom ulicom izaći ćete na Vidovdansku ulicu, a uz put požete zastati i kafe baru” Petica” osvježiti se uz piće ili porazgovarati uz šoljicu kafe. Naravno u ovoj ulici se nalazi i nekoliko stambenih objekata.
U nastavku ćemo se prisjetiti velikog srpskog vojkovođe.
Stevan Sinđelić je rođen 1770. godine u selu Vojsci, u Okrugu moravskom. Njegov otac, ugledni zanatlija Radovan Rakić je umro vrlo mlad, pa se Stevanova majka, Sinđelija, preudala. Zato su ga ljudi po majci Sinđeliji prozvali Sinđelić.
Prije ustanka služio je kod čuvenog resavskog kneza Petra, koga su dahije pred početak ustanka posjekle. Još prije nego što će podići ustanak, Karađorđe je prelazio preko Velike Morave i sastajao se sa Sinđelićem i dogovarao se o početku ustanka, pa je Sinđelić počeo da prikuplja narod resavskog kraja za ustanak protiv osmanske vlasti. Čim je objavljen ustanak u Orašcu, Karađorđe je o tome obavijestio Stevana Sinđelića.
Stevan Sinđelić je odmah pobunio cijelu Resavu. Osmanlije, koji su bili u Ćupriji, čim su čuli za ustanak Srba kreću protiv ustanika. Stevan Sinđelić je to na vrijeme saznao, pa ih je spremno dočekao na Jasenjaru, između Svilajnca i Ćuprije i potukao do nogu. To je bilo njegovo prvo bojevanje i prvi ratni uspjeh.
Poslije toga, Sinđelić je učestvovao u boju na Ivankovcu sa Milenkom Stojkovićem i Petrom Dobrnjcem, gde su svi skupa pobijedili Hafis-pašu, kad im je Karađorđe došao u pomoć. U boju na Ivankovcu, Stevan Sinđelić se pokazao kao dobar i sposoban vojskovođa, pa ga je Karađorđe postavio za resavskog vojvodu.
Nakon boja na Ivankovcu, Stevan Sinđelić je sa Dobrnjcem ratovao po moravskoj dolini i osvojio: Ćupriju, Paraćin i Ražanj, do Deligrada. Tu su iskopali i utvrdili velike i jake šančeve u kojima su dočekali niškog Huršid-pašu sa mnogobrojnom vojskom, u isto vrijeme kada je bio boj na Mišaru (1806. godine).
Poslije 1807. i kratkog predaha, došla je za srpske ustanike sudbonosna 1809. godina.
Kod Kamenice, sela nadomak Niša, Srbi su imali 6 šančeva. U prvom šancu (na brdu Čegar) je bio vojvoda Stevan Sinđelić sa svojih 3.000 Resavaca. Kad su Osmanlije saznali da su se dvojica vojvoda, Hajduk Veljko i Petar Dobrnjac povukli s vojskom, i da su uslijed toga Srbi oslabili, krenuli su jakom vojskom na srpske položaje na Čegru.
Boj je počeo u jutarnjim časovima 19. maja 1809. (31. maja po novom kalendaru). Osmanlije su jurišali četiri puta, ali su ih Sinđelićevi junaci odbili. Naposlijetku, preko onih koji su izginuli i ispunili rovove oko šanca, Osmanlije su na juriš ušli u šanac. Borba puškama, pretvorila se u borbu kundacima, noževima, i golim rukama. Osmanlije su stalno dobijale pojačanje, dok je Sinđelić na kraju ostao sam.
Kad je Stevan Sinđelić vidio da ne može Osmanlije isterati iz šanca i da je mnogo Srba izginulo, a da ne bi pao živ u osmanske ruke, opalio je iz svoje kubure u punu burad baruta i tako je završio boj. Tom prilikom poginulo je 6.000 Osmanlija i svi preostali Srbi.
Poslije ove pogibije niški paša naredio je da se sve srpske glave odsijeku i odnesu u Niš. Ćurčije su odrali glave i predali ih paši koji je naredio da se sazida Ćele-kula. I dan danas ovaj spomenik palim čegarskim braniocima nalazi se u Nišu i pretvoren je u spomen obilježje.
Njegovi potomci postoje u selu Grabovac.
D. Janković
