Ljubica Lazić Stefanović bila je prva profesionalna glumica u BiH , rođena u Gradišci 1888. godine. U njenoj biografiji ima dosta nepoznanica.
Publicista i pozorišni istoričar Marko Marković bilježi da je rođena u porodici Lazić, koja se vjerovatno bavila trgovinom kao i većina srpskih porodica koje su živjele u ondašnjoj gradiškoj varoši. Lazići, međutim, nisu pomenuti u izvorima među značajnije gradiške trgovce onog doba.
U knjizi Prnjavor i njegova okolina Z. Nedović navodi da je Lazar Lazić, zvani Ključar „… imao petoro djece. Ljubicu udatu Stefanović i četiri sina, Ljubica je bila glumica…“
Godine 1906. u Gradišci je gostovalo društvo putujućih glumaca pod rukovodstvom Čiča Miše Miloševića. Sedamnaestogodišnja Ljubica je napustila svoj dom i pridružila se Miloševićevoj glumačkoj družini. Prva uloga joj je bila Evica u komediji Ljubavno pismo srpskog književnika Koste Trifkovića. Nije poznato koliko je Ljubica Lazić ostala u trupi Čiča Miše Miloševića, niti gdje je sve nastupala sa njima.
Pred Prvi svjetski rat obrela se u Beogradu, gdje je glumila kod kafane „Takovo“ tada je već pomenuta sa udanim prezimenom Stefanović. Sam rat ju je zatekao u Kragujevcu, ali nije jasno da li je bila član kragujevačkog glumačkog ansambla. Preživjevši Albansku golgotu stigla je u Marsej, pa u Bokonjano na Korzici, gdje je povremeno glumila za srpske ratne izbjeglice smještene u tom području.
Poslije rata vratila se u Beograd, odakle je ubrzo otišla u Sarajevo da bi se pridružila prvom ansamblu sarajevskog pozorišta, formiranog 4. oktobra 1920. godine.
Ansambl se sastojao od 31 člana, 13 glumica i 18 glumaca. Prije konačne adaptacije zgrade sarajevskog Društvenog doma u Narodno pozorište, ansambl je svoj prvi nastup imao 27. decembra 1920. u Tuzli, u hotelu „Bristol“. U prvoj predstavi koju su izveli, Šantićevoj Hasanaginici u režiji Nikole Hajduškovića, Ljubica Stefanović je tumačila Eminu, Hasanaginu sestru.
Glumila je i u prvoj predstavi izvedenoj u novootvorenom Narodnom pozorištu u Sarajevu, 1. novembra 1921.
Ljubica Stefanović je postala jedna od okosnica ovog pozorišta. Do Drugog svjetskog rata kroz njega je prodefilovalo oko 270 glumaca, pri čemu Ljubica Stefanović spada među prvih deset s obzirom na broj ostvarenih uloga. Svoju zadnju rolu igrala je 22. decembra 1943. u predstavi Kad ja pođoh na Bendbašu, na vodu, u kojoj je tumačila glavnu žensku ulogu.
Marko Marković je u “Oslobođenju” 1961. godine u toplom zapisu osvijetlio lik Ljubice Lazić Stefanović.
„Zaborav biva sve neprozirniji, njenoga se imena više niko ne sjeća. Ali umjetnost, koju je gradila, nije se dala zatomiti, ugrađena je u postojanje sarajevskog Narodnog pozorišta, odatle prelazila u knjige koje su ispisivane o tom teatru“ napisao je Marković dodao da nas Ljubica neodoljivo podsjeća na naše bake, ne zahtjevajući ništa od nas, ni prekor, ni zahvalnost, u nekoj duhovnoj nirvani, Ljubica Stefanović kao da nam iz daleka poručuje da je njen život ostvarena želja, rasplamsana u trenutku kada je u njenu varošicu dospjelo društvo putujućih glumaca.
On piše da su se u početku u njenom repertoaru nalazile „naivke, zatim je prešla na tumačenje karaktera iz našeg malovaroškog i seoskog života“.
Igrala je uloge iz „domaćeg i ruskog klasičnog repertoara“ sa elementima „naoko tvrdih, robusnih, svađalačkih“ osoba, ali i „žena meke prirode i dobra srca, žena prostosrdačnih a otvorenih“. Književnik i kritičar Borivoje Jevtić osvrnuo se na glumački lik Ljubice Stefanović u svojoj studiji izdatoj 1931. godine , Deset godina Sarajevskog pozorišta: „Naročitu pažnju zaslužuje Ljubica Stefanović, takođe jedna od onih glumica koje su se ugradile u osnove Sarajevskog pozorišta. Vesela i živahna, ona i epizode tako nezahvalnih uloga kakve su uloge sluškinja, oživljuje onom rasnošću i tipičnom glumačkom krvlju od kojih i tamne pozornice dobijaju svoju svjetlost i svoju vatrenu boju.“
Direktor Grad pozorišta Gradiška Draško Vidović je najavio i da će Gradiška imati Festival profesionalne pozorišne produkcije Srpske koji će nositi ime po Ljubici Stefanović.
Ljubica Lazić Stefanović je umrla 21. novembra 1946. godine u Sarajevu.
D. Janković
