Slavko Lisica je rođen 18. februara 1944. godine u Lamincima, opština Gradiška.
Osnovnu školu je završio u Lamincima. Majka mu se zvala Zorka (1920), a otac Savo (1920) koji je bio u partizanima sa činom zastavnika za vrijeme Drugog svjetskog rata. Poslije završene osnovne škole, otac šalje najstarijeg Slavkovog brata Ignjatija i srednjeg brata Vladu u gimnaziju u Banjaluku, a najmlađeg Slavka Lisicu šalje u podoficirsku školu JNA gdje Slavko postaje tenkista. U periodu 1961–1965. godine bio je vodnik tenkista u Benkovcu. Slavko Lisica je bio nastavnik u Školskom centru oklopno-mehanizovanih jedinica Jugoslovenske narodne armije u Banjoj Luci. U septembru 1988. godine dobija prekomandu od Vrhovne komande JNA na mjesto načelnika oklopno-mehanizovanih jedinica Kninskog korpusa.
General Lisica je bio komandant Druge oklopne brigade Vojske Republike Srpske i komandant Operativne grupe Doboj.
Početkom rata na prostorima bivše Jugoslavije učestvovao je u borbama u kninskoj Krajini, a kao komandant je zauzeo Maslenički most. Nakon formiranja Vojske Republike Srpske, prebačen je u tadašnju BiH.
Jedan je od ključnih učesnika u akciji probijanja „Koridora života“, kao i u vojnim akcijama u Modriči, Derventi i Brodu.
General Slavko Lisica smatrao je da je od svih bitaka najčistija i najefektnija operacija bila ona na Kupresu.
“Operacija „Koridor ’92“ je malo duže trajala, ali može da bude primjer ratovanja, jer tokom nje nije učinjen nijedan zločin prema civilnom stanovništvu. Može se reći da je sačuvano dostojanstvo komandanata i srpskih boraca. Nije velika katastrofa izgubiti rat, jer je veće zlo izgubiti obraz.”, govorio je general.
U avgustu 1993. godine imenovan je za komandanta Centra vojnih škola u Banjaluci i na tom mjestu ostao godinu dana, nakon čega je penzionisan.
General Lisica je objavio nekoliko knjiga o značaju borbe srpskog naroda i svom komandovanju.
Živio je stalno sa borcima. Često je ponavljao da jede sa borcima da bi znao kako žive i da bi znao šta može da im naredi i šta nije u njihovoj moći. Ostaće upamćen kao častan, oštar i uporan.
Bio je oženjen suprugom Branislavom i imao je ćerku Slavicu i sina Nenada. Živio je u Banjoj Luci.
Preminuo je 28. juna 2013. godine, na Vojno-medicinskoj akademiji u Beogradu, gdje je bio primljen zbog problema s disanjem i srcem.
Dejan Janković
